در این یادداشت تأملی داریم در خصوص عبارت مشهور امام حسین علیه السلام در باره جوان برومندش علی اکبر که فرموده ؛
اللَّهُمَّ اشْهَدْ فَقَدْ بَرَزَ إِلَیْهِمْ غُلَامٌ أَشْبَهُ النَّاسِ خَلْقاً وَ خُلُقاً وَ مَنْطِقاً بِرَسُولِکَ ص وَ کُنَّا إِذَا اشْتَقْنَا إِلَى نَبِیِّکَ نَظَرْنَا إِلَیْه.( مقتل اللهوف ص: 113)
ترجمه
خداوندا جوانی به جنگ این قوم می رود که شبیه ترین مردم به پیامبرت در خلقت (در چهره و جسم ) ، اخلاق و رفتار و نحوه سخن گفتن بود و ما هرگاه دلتنگ دیدار پیامبرت می شدیم بدو می نگریستیم.
شباهت در چهره و نحوه سخن گفتن، امری ارثی و مربوط به آفرینش الهی است و در این امر ، کسی از خود اختیاری ندارد و فضیلتی اکتسابی نیست اما سخن در تعبیر « شباهت در اخلاق و رفتار» است که حکایت از فضیلت اکتسابی دارد. حقیقت آن است که پیامبر (ص) برنامه هدایت بشر را در قالب کتاب آسمانی قرآن ، در اختیار آنان قرار داد و با سیره و سخنان خود، راه عمل به قرآن را هموار کرد. از سوی دیگر خود به عنوان اسوه و الگوی تمام عیار در عمل به این برنامه هدایتی، پیشاپیش امتش در حرکت است.
بنابر این، وظیفه امّت است که با اقتدا به ایشان، و شبیه کردن خود به این اسوه و الگوی عظیم ، راه نجات و هدایت را طی کنند و خود را به سعادت برسانند.
سخن امام حسین (ع) در باره جوان برومندش علی اکبر، نشان از تربیت نبوی این گل احمدی دارد و بدین معناست که پیروی او از الگوی سعادتی مثل نبی مکرم اسلام ، به حدّی بوده که او را در آغاز جوانی ، به آیینه تمام نمای جدش رسول خدا تبدیل کرده است .
بدین ترتیب ، این شهید کربلا در عمر کم خود ، به چنین فضیلتی دست یافته است و از این رو ، او خود، در پیروی از اسوه و الگوی حقیقی سعادت، الگویست برای جوانان که می توان در جوانی آیینه احمدی شد.