قرآن کریم در آیات پایانی سوره طور به توصیف حالات مشرکان هم عصر پیامبر (ص) می پردازد و از پیامبر (ص) می خواهد آنها را به حال خودشان واگذارد تا عذاب روز قیامت را درک کنند و از آنجا که تحمل آزار آنها سخت بود به ایشان می فرماید:
" وَ اصْبِرْ لِحُکْمِ رَبِّکَ فَإِنَّکَ بِأَعْیُنِنا" سوره طور آیه 48
در برابر این فرمان خدا (واگذاردن آنها) صبر کن چرا که تو در منظر ما هستی و ما می بینیم؛ هم مدارای تو را و هم آزار آنها را و هم صبر تو را.
بنابر این هیچ ضرر نخواهی کرد چون نه آزار و اذیت آنها، از دید خداوند پنهان می ماند بلکه او خود به کار آنها حسابرسی خواهد کرد و مجازات خواهند شد و نه تلاش های پیامبرش در تبلیغ دین و صبرش و مدارا کردنش با مشرکان، بی اجر و پاداش می ماند.
پس هر تلاشی و هر سختی و مصیبتی و هر صبری در دید و منظر خداست و این باعث آرامش اهل ایمان و مایه تحمل سختی ها و مصایبی است که در مسیر دین از سوی دشمنان بر آنها تحمیل می شود.
امام حسین علیه السلام در روز عاشورا وقتی کودک شیرخواره خود را در بغل گرفتند که با او وداع کنند حرمله تیری به سوی آن طفل رها کرد که در گلوی او نشست. امام کودک را به خواهرش زینب دادند و دستان خود را از خون کودک پر کردند و به طرف آسمان پاشیدند و فرمودند:
هَوَّنَ عَلَیَ مَا نَزَلَ بِی أَنَّهُ بِعَیْنِ اللَّهِ.
تحمل آنچه از مصائب بر من وارد می شود ، آسان است چون در دید و مَنظر خداوند اتفاق می افتد.( مقتل لهوف :ص 117)
این عبارت امام برگرفته از همین آیه 48 سوره طور است که خداوند به رسول خودش فرمود:
" وَ اصْبِرْ لِحُکْمِ رَبِّکَ فَإِنَّکَ بِأَعْیُنِنا"
در نتیجه، این سخن سرور شهیدان، نشان از آن دارد که ایشان تربیت شده فرهنگ قرآنی و سیره نبوی است و در تعامل با مصائب و آزار و اذیتی که از سوی دشمنان بر او وارد می شود همان شیوه پیامبر (ص) را در پیش می گیرند.